مضارع مجزوم

نكته‌ي مهم1 : برخي از حروف جازمه ، فقط يك فعل مضارع را مجزوم مي‌كنند و برخي ديگر از حروف جازمه ، دو فعل مضارع را مجزوم مي‌كنند .

ادواتي ( حروفي ) كه فقط يك فعل مضارع را مجزوم مي‌كنند( تک مجزومی )که  عبارتند از:

لَمْ ( جَحْد )

لَمّا ( جَحْد )

لِ ( لا امر، امر بِللّامِ )

لاي نهي

نكته‌ي مهم2 : ‌ در فعل مضارع مجزوم ، علامت‌هاي جزم فعل عبارتند از :

1- اعراب اصلي سکون ( ــْـ ) : مانند : لَمْ تَعْلَمْ  : ياد نگرفتي   لا تَأكُلْ : نخور   لِيكْتُبْ : بايد كه بنويـسد . لَمّا تَنْظُرْ : هنوز نگاه نكرده اي .

2- اعراب فرعي ( حذف نون اعراب ) : مانند :‌ لاتَفْعَلا :   انجام ندهيد ، لَمْ تَذْهَبُوا : نرفتيد ،

      لَمّا تَأكُلُوا : هنوز نخورده ايد .  لَـــــــمْ      تَــعْــلَـمْ          لِـــ          يــكْــتُــبْ

                                           حرف جازمه     مضارع مجزوم            حرف جازمه          مضارع مجزوم

                                                       علامت جزم « سكون »                           علامت جزم « سكون »

      لا              تَـــفْــــعَــلا                   لَـــمْ      تَــذْهَــبُـــوا

حرف جازمه                مضارع مجزوم                          حرف جازمه     مضارع مجزوم

                      علامت جزم « حذف نون اعراب»                      علامت جزم «حذف نون اعراب»

نتيجه :  فعل مضارع در صيغه‌هايي كه با علامت « سكون ــْـ »  مجزوم مي‌شود ، داراي اعراب « اصلي ظاهري » و در صيغه‌هايي كه « حذف نون اعراب » علامت جزم است ، داراي اعراب « فرعي ظاهري » مي‌باشد .

نكته‌ي مهم3 : لام امر ( لِــ ) كه از حروف جازمه است بر سر شش صيغه‌ي فعل مضارع غايب و دو صيغه‌ي متكلم در مي‌آيد و آنها را مجزوم مي‌كند : مانند :  ‌لِيذْهَبْ : بايد كه برود  لِأَدْرُسْ  : بايد كه بنويسم  ،  لِيعْلَمُوا و .... بايد كه ياد بگيرند .

نكته‌ي مهم4 : ‌ گفتيم برخي از ادوات جزم ( حروف جزم ) دو فعل مضارع را مجزوم مي‌كنند ، به اين ادوات « ادوات شرط » مي‌گويند : كه داراي دو فعل مي باشد فعل اول را ، فعل شرط و فعل دوم را  ، جواب شرط مي‌نامند ، مانند :

        إِنْ                      تَـــنْـــصُروا     اللهَ        يــنْــصُرْ  كُــمْ .

از ادوات شرط                       فعل شرط و مجزوم                    جواب شرط و مجزوم

                                          به حذف نون اعراب                        با « سكون »

   مَنْ               يـــتَـــأَمَّــــلْ          قَبْلَ    الكلامِ       يــسْـــلَـــمْ    عَنْ الْخَطَأِ  .

از ادوات شرط       فعل شرط و مجزوم با «سكون»                             جواب شرط و مجزوم با سكون

     برخي از ادوات شرطي كه دو فعل مضارع را مجزوم مي‌كنند، عبارتند از :  مَنْ : هركس ،

مَا : هرچه ،  إِنْ : اگر

نكته‌ي مهم 5 : چون فعل ماضي مبني است ، هرگاه فعل شرط و پاسخ شرط « ماضي » باشند ، محلاً مجزوم ، مي‌باشند و معني جمله به صورت مضارع ترجمه مي شود .  مانند :

   مَــــــنْ     صَـــبَــــرَ     ظَـــفِــــرَ  .      إِنْ          صَــبَـــرْتَ       نَــجـَحْــتَ .

      از ادوات         فعل شرط           جواب شرط            از ادوات           فعل شرط              جواب شرط

        شرط          محلاً مجزوم         محلاً مجزوم             شرط            محلاً مجزوم             محلاً مجزوم

     هركس صبر بكند ،  پيروز مي گردد .       اگر صبر بكني موفق مي شوي .

نكته‌ي مهم 6 : ترجمه‌ي جمله ‌هاي شرطي به زبان فارسي ، فعل شرط به صورت « مضارع التزامي» و جواب شرط به صورت « مضارع اخباري » ترجمه مي‌شود : مانند :

 مَنْ حَـــفَرَ بئراً لِأخيهِ وَقَــــعَ فيها .   هر كس چاهي براي برادرش بكند ،‌ در آن مي‌افتد .

       فعل شرط                 جواب شرط                                                              مضارع التزامي      مضارع اخباري

 ما تُــنْفِــقُـوا مِنْ شيءٍ يــعْــلَــمْـهُ اللهُ  هر چه را كه انفاق بكنيد ، خداوند آن را مي‌داند .

       فعل شرط                         جواب شرط                                           مضارع التزامي                  مضارع اخباري

 

اعراب مضارع مرفوع ومنصوب

- مضارع مرفوع :  فعل مضارع در حالت عادي ( زماني كه حروف ناصبه و جازمه در اول آن نباشد ) مرفوع است و نشانه‌هاي رفع فعل مضارع عبارتند از :‌

1- « ضمه » در پايان صيغه‌هاي مفرد: مانند : ‌يذْهَبُ ، تَذْهَبُ ، أَذْهَبُ ، نَذْهَبُ

2- « ثبوت نون اعراب » در بقيه‌ي صيغه‌ها ( به جز صيغه‌هاي جمع مؤنّث كه مبني هستند ): مانند : يذْهبانِ ، تَذْهبانِ ، يذْهَبُونَ ، تَذْهَبُونَ ، تَذْهَبينَ .

   توجه : به نوني كه در پايان برخي از صيغه‌هاي فعل مضارع مي‌آيد « نون اعراب  » مي‌گويند . وبه آن ( نون عوض رفع ) مي گويند .

   نكته‌ي مهم1 : 1-  « ضمه » در پايان فعل مضارع ، علامت اصلي رفع است .

 2 - « ثبوت نون اعراب » در پايان ، فعل مضارع علامت‌ فرعي رفع است .

        يـنْـصُـرُ                    نـَذْهَــبُ                 يــأكُــلــانِ                تَـــكْتُــبُــونَ

        مضارع مرفوع                      مضارع مرفوع                        مضارع مرفوع               مضارع مرفوع ، نشانه‌ي رفع

     نشانه‌ي رفع«ضمه»            نشانه‌ي رفع«ضمه»                  شانه‌ي رفع                     «ثبوت نون اعراب»

                                                                   «ثبوت نون اعراب»

   نتيجه :  فعل مضارع در صيغه‌هايي كه با « ضمه » مرفوع مي‌شود ، داراي اعراب اصلي ظاهري و در صيغه‌هايي كه نون اعراب دارد، داراي اعراب فرعي ظاهري است .

  نكته‌ي مهم2 : حرف نون در پايان دو صيغه‌ي مضارع ( جمع مونث غايب ، جمع مونث مخاطب ) نون اعراب نيست بلكه اين نون ضمير است و فعل مضارع فقط در اين دو صيغه « مبني بر سكون » است :‌ مانند : يذْهَبْنَ : فعل مضارع، جمع مونث غايب ، مبني بر سكون ، « نَ » : ضمير فاعلي . تَذْهَبْنَ : فعل مضارع ، جمع مونث مخاطب ، مبني بر سكون،‌ « نَ » : ضميرفاعلي

   2 - مضارع منصوب :  هرگاه يكي از حروف ناصبه ( نصب دهنده ، اَنْ ، لَنْ ، كَي ، اِذَنْ ، حَتّي ، لِـ  تعليل  ) در اول فعل مضارع بيايند ، فعل مضارع را منصوب مي‌كند ، مانند :

     تَأَمَّلْ قَبْلَ    اَنْ     تَـــبْـــدَاَ     بالْعَمَلِ .             ألْمُسلمونَ يحاوِلُونَ    اَنْ   يحَـقِّـقُوا  أ هدافَهُم .

            حرف ناصبه   مضارع منصوب                                                                  حرف ناصبه   مضارع منصوب

همان‌طور كه مي‌بينيد حرف « اَنْ » موجب تغييرات در اعراب فعل مضارع شده و آن را «منصوب» گردانيده است .

حروف ناصبه كه فعل مضارع را منصوب مي‌كنند ، عبارتند از:

حروف ناصبه

اَنْ

لَنْ

كَي ( لِكَي )

اِذَن

حَتّي

لِـ

معني حروف 

كه

هرگز

تااينكه

در این صورت

تا، تا اين كه

براي ، براي اينكه 

نكته‌ي مهم3 : در فعل‌ مضارع منصوب ، نشانه‌هاي نصب عبارتند از :‌

1- « فتحه » : در پايان صيغه‌هاي مفرد: مانند : ‌اَنْ يذْهَبَ ، ‌اَنْ تَذْهَبَ ، ‌اَنْ أَذْهَبَ ، ‌اَنْ نَذْهَبَ

2- « حذف نون اعراب » : در پايان بقيه‌ي صيغه‌ها :‌ مانند:‌ ‌اَنْ يذْهَبا ، ‌اَنْ تَذْهَبا ، ‌اَنْ يذْهَبُوا ، ‌اَنْ تَذْهَبُوا ، ‌اَنْ تَذْهَبِي .

نكته‌ي مهم4 :  1- « فتحه » در پايان فعل مضارع ، علامت اصلي نصب است .

2- « حذف نون اعراب » در پايان فعل مضارع ، علامت فرعي نصب است .

         لَـــنْ       يــــأكُـــــلَ                                كَـــــي      تَــــذْهَــــــبَ

       حرف ناصبه     مضارع منصوب                                         حرف ناصبه     مضارع منصوب نشانه‌ي

                        نشانه‌ي نصب « فتحه »                                              نصب « فتحه »

          حَتّي     تَــــنْــــصُـــرا                                   اَنْ        تَـــــأكُــــلُــــوا

          حرف ناصبه    مضارع منصوب نشانه‌ي نصب                           حرف ناصبه   مضارع منصوب نشانه‌ي نصب

                                « حذف نون اعراب »                                                              «حذف نون اعراب»

نتيجه : فعل مضارع منصوب در صيغه‌هايي كه با « فتحه» منصوب مي‌شود ، داراي اعراب « اصلي ظاهري» و در صيغه‌هايي كه « حذف نون اعراب » علامت نصب است ، داراي اعراب « فرعي ظاهري » مي‌باشد .

   توجه : صيغه‌ي جمع مونث  ،مبني است و « حرف نون » هرگز از آخر آن حذف نمي‌شود ،زيرا اين نون ، نون اعراب نيست ، بلكه نون ضمير فاعلي (ضمير بارز ) است .